Nieuws en Blog

Afgelopen weekend las ik in Volkskrant een interview met Jos de Blok, de niet-managende manager van Buurtzorg. Heel verfrissend om te luisteren naar iemand die volkomen vertrouwt op het vakmanschap van 'zijn mensen', iemand die niet de minste neiging heeft om wat dan ook naar zich toe te trekken, iemand die wél heel helder weet wat hem voor ogen staat én daar consequent naar handelt.

Wat is dit een bijzondere tijd. Hoe meer de buitenwereld tot stilstand komt, hoe meer beweging er wordt gegenereerd in onszelf. De ogenschijnlijke rust om ons heen maakt ons onrustig. Angst, paniek, controle, het komt allemaal langs. Ik merk het in mijzelf en in de mensen om mij heen.

Ik ben sinds enige tijd ook te volgen via Instagram. Ik zou het leuk vinden als je me daar even komt opzoeken!

Ik ben net weer terug van een weekje New York, samen met een aantal vrienden. Het was een ontzettend gave ervaring, wat een bizarre, prachtige, uitnodigende stad is dat zeg!

Naast reguliere zorg heb je als patiënt/cliënt ook de mogelijkheid om alternatieve hulpverlening in te roepen. Lichaamsgerichte psychotherapie zoals ik dat aanbied, valt ook in de categorie alternatieve geneeswijzen. 

Het is bijna de kortste dag van het jaar ... de langste nacht is bijna geweest ... En dan beginnen de dagen alweer te lengen. Ik ken veel mensen voor wie dit ontzettend belangrijk is, voor wie het leven lichter voelt wanneer ze weten dat de dagen langer worden, dat er simpelweg meer licht is. Voedend licht. Verhelderend licht. 

December is de maand waarin we met elkaar proberen te ontsnappen aan die donkere dagen voor Kerst. Door ons te begeven in winkelstraten die baden in het licht en door het thuis gezellig te maken met kaarsjes en kerstverlichting.

Gevonden! De enige echte ouderwetse knikkerbaan! Bovenin laat je de knikker los en daar is het geluid van de rollende knikker… de plofjes als hij een laagje dieper valt… je hoort hoe de knikker sneller en sneller gaat, de klingklankjes van het trappetje en dan dat korte moment van spanning…. In welk gaatje valt hij..... ?

De eerste keer dat ik dat ik naar Marina Abramovic keek, was ik even behoorlijk in de war: "Hoezo, in een museum zitten en naar mensen kijken en mensen naar jou laten kijken, is dat kunst?" Die vraag verdween tijdens het kijken naar de achtergrond. Wat er gebeurde was, dat het binnenkwam, BAM! Twee mensen die elkaar aankijken. Niets meer en niets minder. Geen woorden, stilte. En dan, bij bijna iedereen, die diepe zucht… als een ontspanning. En daar en dan gebeurt het: contact.

Enkele ervaringsoefeningen mbt expressie. Zie ook mijn blogpost over dit onderwerp.